Mijn Urachustumor: een verhaal over vertrouwen, focus en het hoog houden van mijn energie en uiteindelijk een 1 op de miljoen geval!

Een paar maanden had ik al blaas klachten. Steeds opnieuw dacht ik: blaasontsteking. Maar dat was het niet. Een aantal onderzoeken, waaronder een echo, wezen niks uit. De uroloog stelde toen een cystoscopie voor, een kijkje in de blaas.

Ik verwachtte er weinig van dus ben alleen naar het ziekenhuis gegaan.

Tijdens het onderzoek zag de arts toch iets: "Er zit iets wat hier niet hoort." Ik zag het ook, maar wist natuurlijk helemaal niet hoe en wat.

Vanaf dat moment ging het snel. Woorden als blaaskanker, kwaadaardige kenmerken en operatie vielen. Ik was volledig overdonderd. Ik kon geen vragen stellen want alles kwam als een waterval over me heen. En ik was alleen. En na een klein uur stond ik weer buiten.

Binnen een dag lag er een afspraak voor een CT-scan en hoorde ik dat ik binnen twee weken geopereerd zou worden.

Ongeloof. Paniek. Wat gebeurt hier?

Thuis zocht ik op internet naar antwoorden. Niet naar horrorverhalen, maar naar feitelijke uitleg. Wat betekenen al die termen? Wat zijn de scenario’s?  Maar nog was alles vaag.

De cijfers spraken niet in mijn voordeel. Slechts 5% van de blaastumoren is goedaardig.

En toch… Na twee dagen besloot ik: ik laat het los.

Ik kon er niets aan veranderen. Ik moest wachten op de operatie. Natuurlijk had ik af en toe momenten van schrik of paniek, maar die liet ik er even zijn en daarna ging ik weer terug naar waar ik wilde zijn: vertrouwen, rust en focus op gezondheid.

Ik vertelde het aan een klein groepje mensen om me heen, maar ook daar was ik duidelijk: geen medelijden, geen drama. Op mijn manier met focus op gezondheid en energie hooghouden.

Ik wilde me goed voelen. Me verheugen op dingen die voor me lagen. Mijn 50ste verjaardag bijvoorbeeld. En alles wat ik nog van plan was. En dat deed ik dan ook.

De uitslag van de CT-scan, geen uitzaaiingen te zien. Dat woord was ook gek om te horen. Ze hebben het dus toch echt over een tumor. Maar het was goed nieuws, dus lekker door in die heerlijke energie.

Wat me ook bijbleef: toen ik tijdens de cystoscopie de tumor op het scherm zag, voelde ik geen angst. Ik zag gewoon een klein, rond bolletje. Ik had er zelfs een soort aandoenlijk gevoel bij.

De operatie kwam dichterbij. Ik was er klaar voor, eruit met dat schattige bolletje. Ik was vooral nieuwsgierig naar hoe narcose zou zijn. Of ik nog iets zou dromen. Ik bleef mijn energie hoog houden. Focussen op gezondheid, op het leven, op alles wat goed voelde.

Na de operatie kwam diezelfde avond de chirurg aan mijn bed. Hij vertelde dat ze niet alles hadden kunnen verwijderen en dat een tweede operatie moest volgen. Dat was een domper. Dat was niet wat ik had verwacht.

Hij sprak over een ‘puntmutsje’, over de ligging van de tumor, boven de blaas. Termen die me op dat moment weinig zeiden. Maar eenmaal thuis ging ik opnieuw op onderzoek uit.

Ik leerde dat de tumor niet in de blaas was ontstaan, maar in de urachus. Een restje van een embryonaal buisje dat normaal na de geboorte verdwijnt, maar bij sommigen blijft bestaan. Dat daar een tumor ontstaat is al zeldzaam, maar dat hij goedaardig is nog veel zeldzamer.

Wat ik ook las: een tumor in de urachus is meestal nog minder goed nieuws dan een tumor in de blaas. Bijna altijd kwaadaardig en agressief. En toch, weer lekker in die hoge energie zitten en herstellen van de ingreep.

En dus begon het wachten op de uitslag van het pathologisch onderzoek. Twee weken.

Ik koos ervoor om de tijd tot die uitslag te besteden aan herstel, aan rust, aan het vasthouden van een zo hoog mogelijke energie. Af en toe een paniekmoment, die ik herkende en ook weer losliet. Ik voelde me iedere dag beter.

De laatste dagen voor de afspraak werd het gevoel steeds sterker: dit kan niet fout zijn. Het voelt goed.

En toen was daar de dag van de uitslag. Samen met Jeroen ging ik terug naar het ziekenhuis.

De arts begon met wat koetjes en kalfjes, vroeg naar mijn naam en waar die vandaan kwam. Maar ik had daar geen geduld voor.

Ik wilde duidelijkheid.

Ik vroeg hem rechtstreeks: "Is het goedaardig of kwaadaardig?"

Hij keek me aan, lachte en zei: "Goedaardig."

Dat moment vergeet ik nooit meer. Ik sloeg van blijdschap op tafel en gaf Jeroen een speelse tik. Opluchting, blijheid en eigenlijk ook bevestiging van wat ik diep van binnen al wist.

De arts vertelde dat het om een extreem zeldzame goedaardige urachustumor ging. 1 op de miljoen. Hij had het zelf ook op moeten zoeken. Verder geen behandeling meer nodig. Geen tweede operatie. Alleen nog een controle over drie maanden, uit nieuwsgierigheid van de arts zelf.

Lachend verlieten we het ziekenhuis.

Ik heb dit hele proces op mijn eigen manier gedaan. Niet door me te verliezen in angst, maar door te kiezen voor vertrouwen. Luisteren naar mijn eigen lijf en de "mogelijkheden" los laten.

En nee, ik zeg niet dat mijn positieve mindset de uitkomst heeft beïnvloed. Ook al voel ik dat het zeker geholpen heeft. Maar wat ik wel zeker weet: ik heb me vier weken lang, ondanks alles wat er speelde, grotendeels rustig en goed gevoeld.

Ik had me ook vier weken kunnen verliezen in angst, in doemscenario’s, in paniek. Maar dat heb ik niet gedaan.

Daar ben ik dankbaar voor. Dankbaarheid kon ik zelfs tijdens deze gekke periode voelen, op meerdere momenten.

Dit was mijn avontuur. Mijn les in vertrouwen, in energie, in het leven blijven kiezen.

Wat er ook op je pad komt: je hebt altijd invloed op hoe je ermee omgaat.